"Η Φωνή τού Πειραματικού" πρωτοκυκλοφόρησε το σχολικό έτος 1950-1951, ύστερα από την προτροπή και με την καθοδήγηση του φιλολόγου τού Σχολείου Βασ. Φούφα. Ο ίδιος καθηγητής ορίστηκε υπεύθυνος για την έκδοση, ιδιότητα που αναλάμβανε πάντα ο τακτικός καθηγητής τής τελευταίας τάξης τού Σχολείου.
"Η Φωνή τού Πειραματικού" αποτελεί το μακροβιότερο μαθητικό περιοδικό δημόσιου σχολείου. Στα χρόνια της λειτουργίας του, από το 1950 έως το 1980, εξέδωσε σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα 51 τεύχη. Συγκέντρωσε τις πολλαπλές εκδηλώσεις της ζωής των μαθητών και αποτελούσε το όργανο έκφρασης του εσωτερικού τους κόσμου. Από το 1981 η «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ» εσίγησε και τα συναισθήματα, τα όνειρα, οι στοχασμοί και οι οραματισμοί των μαθητών του έμειναν χωρίς έκφραση. Κατά τα σχολικά έτη 1986-1987 και 1988-1989 οι μαθητές της Γ΄τάξης Λυκείου σε γενική συνέλευση αποφάσισαν την επανέκδοση της «Φωνής» και προχώρησαν στη συγκέντρωση του υλικού , που επρόκειτο να δημοσιευθεί. Η προσπάθεια όμως συνάντησε δυσκολίες και έπεσε στο κενό.
Η ύλη του διαρθρωνόταν στις εξής στήλες:
προλεγόμενα
ομιλία
μελέτη-κριτική
διήγημα-περιγραφή
ευθυμογράφημα
αθλητικά
η ζωή και η κίνηση του Σχολείου
"Η Φωνή τού Πειραματικού" αποτελεί το μακροβιότερο μαθητικό περιοδικό δημόσιου σχολείου. Στα χρόνια της λειτουργίας του, από το 1950 έως το 1980, εξέδωσε σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα 51 τεύχη. Συγκέντρωσε τις πολλαπλές εκδηλώσεις της ζωής των μαθητών και αποτελούσε το όργανο έκφρασης του εσωτερικού τους κόσμου. Από το 1981 η «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ» εσίγησε και τα συναισθήματα, τα όνειρα, οι στοχασμοί και οι οραματισμοί των μαθητών του έμειναν χωρίς έκφραση. Κατά τα σχολικά έτη 1986-1987 και 1988-1989 οι μαθητές της Γ΄τάξης Λυκείου σε γενική συνέλευση αποφάσισαν την επανέκδοση της «Φωνής» και προχώρησαν στη συγκέντρωση του υλικού , που επρόκειτο να δημοσιευθεί. Η προσπάθεια όμως συνάντησε δυσκολίες και έπεσε στο κενό.
Η ύλη του διαρθρωνόταν στις εξής στήλες:
προλεγόμενα
ομιλία
μελέτη-κριτική
διήγημα-περιγραφή
ευθυμογράφημα
αθλητικά
η ζωή και η κίνηση του Σχολείου
Αρχίζουμε την ψηφιοποίηση κειμένων που δημοσιεύθηκαν από τους άλλοτε μαθητές του Πειραματικού, σημερινούς αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, λογοτέχνες και διανοούμενους. Σας περιμένουν πολλές εκπλήξεις!
Μαθητής της ΣΤ΄ δημοτικού (έτος Ε΄, τχ. Α΄, αρ.10, 1954-55) ο Αλέξης Κυριτσόπουλος σκιτσάρει αινίγματα.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Δημοσίευσε σκίτσα σε εφημερίδες και περιοδικά μέχρι το 1967. Έζησε γιά τέσσερα χρόνια στο Παρίσι όπου ασχολήθηκε με την μελέτη της ζωγραφικής. Από το 1975 δουλεύει στην Αθήνα: 8 εκθέσεις ζωγραφικής, εικονογράφηση βιβλίων, αφίσες, εξώφυλλα δίσκων και βιβλίων, συνεργασία με τον Δ. Σαββόπουλο σε μουσικά προγράμματα, παιδικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, σκηνικά σε 3 ελληνικές ταινίες μεγάλου μήκους. Συνεργάστηκε με τα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Ιωαννίνων ως προς την εικονογράφηση αναγνωστικού Γαλλικής γλώσσας και αναγνωστικού Α΄ Δημοτικού αντιστοίχως. (www.greekbooks.gr)
Ο μαθητής της Η΄τάξεως Γυμνασίου Γιάννης Μπακογιαννόπουλος δημοσιεύει το σχολικό έτος 1951-52 τη μετάφραση του ποιήματος του Βίκτωρος Ουγκώ «Το Ελληνόπουλο» (σ.8). Το αντίπαλον μεταφραστικό δέος: ο Κωστής Παλαμάς! Στις σελίδες 18-20 ο Μπακογιαννόπουλος μάς μεταφέρει στην ατμόσφαιρα των διηγημάτων του Ανδρέα Καρκαβίτσα «Τα Λόγια της πλώρης». Ένα μικρό δείγμα της ικανότητάς του να αποτιμά κριτικά και να εικονοποιεί τα συναισθήματα που γεννιούνται από την ανάγνωση των διηγημάτων…
«Οι καλές ταινίες όμως, όπως όλα τα έργα τέχνης, δεν είναι αλογάκια που τρέχουν στον ιππόδρομο. Είναι μορφοποιήσεις της εμπειρίας και του συναισθήματός μας, του βλέμματός μας στον έξω και στον μέσα κόσμο μας. Η σχέση μας μαζί τους μεταβάλλεται όπως αλλάζουμε και εμείς». (http://www.tovima.gr 24/05/2011)
Ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε stage κινηματογράφου δίπλα στον ιδρυτή της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λανγκλουά, στο Παρίσι, την εποχή της νουβέλ βαγκ και του περιοδικού "Cahiers du Cinema", του Ζ. Ζενέ, του Σ. Μπέκετ και του Ε. Ιονέσκο στο θέατρο και των Μπαρτ, Φουκό, Λακάν και Ντεριντά στο προσκήνιο της γαλλικής σκέψης. Κινηματογράφησε και συμμετείχε σε ταινίες ντοκιμαντέρ. Υπήρξε μέλος της κινηματογραφικής λέσχης του "Άστυ" που ιδρύθηκε το 1950 από την ΕΚΚΑ, από την Ελένη Βλάχου, τον Μάριο Πλωρίτη και την Αγλαΐα Μητροπούλου-ψυχή της όλης προσπάθειας. Αργότερα εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου σε διάφορα περιοδικά, στην "Καθημερινή", στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ("Κινηματογραφική λέσχη" της ΕΡΤ). Μεταξύ 1993-2004 διετέλεσε Eιδικός Σύμβουλος Kινηματογραφίας του Yπουργού Πολιτισμού. Έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα και μελέτες σε συλλογικά βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και κινηματογραφικά λήμματα σε εγκυκλοπαίδειες. (Πηγή: http://www.biblionet.gr)
Ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε stage κινηματογράφου δίπλα στον ιδρυτή της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λανγκλουά, στο Παρίσι, την εποχή της νουβέλ βαγκ και του περιοδικού "Cahiers du Cinema", του Ζ. Ζενέ, του Σ. Μπέκετ και του Ε. Ιονέσκο στο θέατρο και των Μπαρτ, Φουκό, Λακάν και Ντεριντά στο προσκήνιο της γαλλικής σκέψης. Κινηματογράφησε και συμμετείχε σε ταινίες ντοκιμαντέρ. Υπήρξε μέλος της κινηματογραφικής λέσχης του "Άστυ" που ιδρύθηκε το 1950 από την ΕΚΚΑ, από την Ελένη Βλάχου, τον Μάριο Πλωρίτη και την Αγλαΐα Μητροπούλου-ψυχή της όλης προσπάθειας. Αργότερα εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου σε διάφορα περιοδικά, στην "Καθημερινή", στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ("Κινηματογραφική λέσχη" της ΕΡΤ). Μεταξύ 1993-2004 διετέλεσε Eιδικός Σύμβουλος Kινηματογραφίας του Yπουργού Πολιτισμού. Έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα και μελέτες σε συλλογικά βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και κινηματογραφικά λήμματα σε εγκυκλοπαίδειες. (Πηγή: http://www.biblionet.gr)
«Φαντασιοπληξίαι» τιτλοφορείται το κείμενο που δημοσίευσε ο Νίκος Πουλαντζάς, μαθητής της Η΄τάξεως Γυμνασίου το 1951-52, τ.2, σ.27-28. Ο αιθέριος στροβιλισμός της σκέψης του δεκαεξάχρονου νεαρού τον οδηγεί στο νησί που ονειρευόταν, όπως όλοι, στα παιδικά του χρόνια. Αλλά νιώθει μέσα του τον απάνθρωπο σαρκασμό της πραγματικότητας –στα 16 του- που τον επαναφέρει στην τάξη της ενήλικης ζωής…
«Το κράτος δεν είναι ένα μονολιθικό μπλόκ, αλλά ένα στρατηγικό πεδίο»
Ο Νίκος Πουλαντζάς γεννήθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1936. Σπούδασε νομικά και κοινωνικές επιστήμες στην Αθήνα, την Χαϊδελβέργη και το Παρίσι, στο οποίο εγκαταστάθηκε από το 1961. Μέχρι την αυτοκτονία του τον Οκτώβριο του 1979, ήταν Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο 8ο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και Διευθυντής Σπουδών στην Ecole Pratique des Hautes Etudes. Έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη θεωρητική συνεισφορά του στην ανάλυση του καπιταλιστικού κράτους, του κράτους εκτάκτου ανάγκης (φασισμός, φασιστικές δικτατορίες), των κοινωνικών τάξεων, των σχέσεων εξουσίας και της σοσιαλιστικής στρατηγικής. Κατά τον γνωστό κοινωνιολόγο και πολιτικό επιστήμονα Μπομπ Τζέσοπ, ο Πουλαντζάς υπήρξε ο σημαντικότερος μαρξιστής θεωρητικός του κράτους της μεταπολεμικής περιόδου.
Πέρα από το έργο του, το οποίο γνώρισε μεγάλη διάδοση σε πολλές χώρες και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, ο Πουλαντζάς είχε ενεργό ανάμειξη στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας και της Ελλάδας (μέλος του ΚΚΕ και, μετά το 1968, του ΚΚΕ εσωτερικού), αποτελώντας με την στάση του ένα λαμπρό παράδειγμα οργανικού αριστερού διανοουμένου.
Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα βιβλία του: Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό, Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις, Για τον Γκράμσι: Μεταξύ Σαρτρ και Αλτουσέρ, Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός, Φασισμός και δικτατορία, Προβλήματα του σύγχρονου κράτους και του φασιστικού φαινομένου (μαζί με τους Ρ. Μίλιμπαντ και Ζ.-Π. Φάυ), Η κρίση των δικτατοριών: Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία.
(Πηγές: http://www.poulantzas.gr http://www.contretemps.eu)
Ο Γιώργος Δερτιλής, μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου το 1953-54 περιγράφει με λυρικό τρόπο την Αθήνα «του».
«Οι Έλληνες έχουμε βαθιά, αλλά κακή σχέση με την ιστορία. Μπορεί να φταίει η αλησμόνητη ταλαιπωρία της μέσης εκπαίδευσης ή ο κορεσμός της προγονοπληξίας ή και ένα είδος οιδιπόδειου συμπλέγματος απέναντι στους αρχαίους ημών προγόνους –τους αρχαίους, κυρίως. Από τη μια η έπαρση του περιούσιου λαού, από την άλλη τα συμπλέγματα της κακομοιριάς μπροστά στο αρχαιοελληνικό κλέος: δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η ιστορία θεωρείται διδακτική επιστήμη• λέγεται ότι προϊδεάζει κάπως για το μέλλον ή ότι βοηθάει να αποφεύγονται λάθη του παρελθόντος. Αυτό είναι, βεβαίως, η βάση του γνωστού μύθου: η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στην πραγματικότητα, η ιστορία είναι ειρωνική: δείχνει να επαναλαμβάνεται, κρύβοντας την έκπληξη.» (Από τα Προλεγόμενα του βιβλίου του Ατελέσφοροι ή Τελεσφόροι;)
Ο Γιώργος Δερτιλής σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Οικονομικές Επιστήμες στην Αθήνα, Πολιτική Θεωρία και Ιστορία στην Αγγλία. Από το 1978 έως το 2000 δίδαξε Ιστορία στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ από το 1983 κατείχε την έδρα της Κοινωνικής και Οικονομικής Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Εξελέγη επισκέπτης καθηγητής στο Χάρβαρντ και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Το 2000 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι. Έχει ιδρύσει το Ιστορικό Αρχείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1989 είναι τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών. Έχει συγγράψει αρκετά βιβλία οικονομικής ιστορίας και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και επιφυλλίδες στον τύπο. Ενδεικτικά αναφέρουμε Κοινωνικός Μετασχηματισμός και Στρατιωτική Επέμβαση 1880-1909, Το ζήτημα των Τραπεζών (1871-1873), Ελληνική Οικονομία (1830-1910) και Βιομηχανική Επανάσταση, Ατελέσφοροι ή Τελεσφόροι;, Λερναίον Κράτος, Ιστορία του Ελληνικού Κράτους 1830-1920 κ.ά.
[Πηγή: http://www.dertilis-history.gr ]
Η ιστορία θεωρείται διδακτική επιστήμη• λέγεται ότι προϊδεάζει κάπως για το μέλλον ή ότι βοηθάει να αποφεύγονται λάθη του παρελθόντος. Αυτό είναι, βεβαίως, η βάση του γνωστού μύθου: η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στην πραγματικότητα, η ιστορία είναι ειρωνική: δείχνει να επαναλαμβάνεται, κρύβοντας την έκπληξη.» (Από τα Προλεγόμενα του βιβλίου του Ατελέσφοροι ή Τελεσφόροι;)
Ο Γιώργος Δερτιλής σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Οικονομικές Επιστήμες στην Αθήνα, Πολιτική Θεωρία και Ιστορία στην Αγγλία. Από το 1978 έως το 2000 δίδαξε Ιστορία στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ από το 1983 κατείχε την έδρα της Κοινωνικής και Οικονομικής Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Εξελέγη επισκέπτης καθηγητής στο Χάρβαρντ και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Το 2000 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι. Έχει ιδρύσει το Ιστορικό Αρχείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1989 είναι τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών. Έχει συγγράψει αρκετά βιβλία οικονομικής ιστορίας και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και επιφυλλίδες στον τύπο. Ενδεικτικά αναφέρουμε Κοινωνικός Μετασχηματισμός και Στρατιωτική Επέμβαση 1880-1909, Το ζήτημα των Τραπεζών (1871-1873), Ελληνική Οικονομία (1830-1910) και Βιομηχανική Επανάσταση, Ατελέσφοροι ή Τελεσφόροι;, Λερναίον Κράτος, Ιστορία του Ελληνικού Κράτους 1830-1920 κ.ά.
[Πηγή: http://www.dertilis-history.gr ]
Το 1955-1956 (τ.14), ο μαθητής της Η΄Γυμνασίου Νίκος Σκουτερόπουλος εκφωνεί τον πανηγυρικό λόγο της 25ης Μαρτίου (σ.3-5) και γράφει ένα μικρό κριτικό δοκίμιο για την "Κοινωνική Αλληλεγγύη" (σ.7-8).
Ο Ν.Μ. Σκουτερόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε κλασική φιλολογία και φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Αθηνών, Γκαίτινγκεν και Τύμπινγκεν. Συνέγραψε αρχαιογνωστικά βιβλία, όπως Η αρχαία σοφιστική, [επιμέλεια, μετάφραση], Επίκουρος, [μετάφραση, επιμέλεια], Οι αρχαίοι κυνικοί (συλλογικό έργο) [επιμέλεια, μετάφραση], Επίκτητος,: Εγχειρίδιον, [μετάφραση, επιμέλεια], Μάρκου Αυρηλίου Τα εις εαυτόν [μετάφραση, επιμέλεια] κ.ά.. Έχει μεταφράσει φιλοσοφικά και άλλα κείμενα των Γκαίτε, Σοπενάουερ, Νίτσε, Χούσσερλ, αλλά κυρίως μετέφρασε και παρουσίασε με ερμηνευτικά σημειώματα πλατωνικούς διαλόγους όπως Λύσις, Ευθύφρων, Ευθύδημος, Ιππίας Ελάσσων, Πολιτεία και τελευταία την Ιστορία του Θουκυδίδη που τιμήθηκε με to Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης. Διέτελεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Παρατίθενται δύο αποσπάσματα από το Εισαγωγικό σημείωμα στην Πολιτεία του Πλάτωνος και από αυτό στην Ιστορία του Θουκυδίδη:
"[…] Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η συμμετρία του όλου, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει η οντολογική-μεταφυσική θεώρηση με κορωνίδα την ιδέα του Αγαθού, από την οποία εξακτινώνονται οι τρεις αριστουργηματικές αλληγορικές εικόνες του ήλιου, της γραμμής και του σπηλαίου, πλαισιωμένες από την εικόνα μιας ιδανικής κοινότητας: της αρίστης πόλεως της δικαιοσύνης, ενώ στα δύο άκρα του σχεδιάσματος διαγράφονται τα αχνά περιγράμματα του Επέκεινα: στο ένα άκρο με τα λόγια του Κέφαλου για τους μύθους περί των εν Άιδου, στο άλλο με τον μεγάλο εσχατολογικό μύθο του Ηρός για τη μοίρα της ψυχής στον Άλλο Κόσμο."
"Ο Θουκυδίδης δεν είναι μόνον ο πρώτος κριτικός ιστορικός αλλά συγχρόνως και ο πρώτος συνειδητός πολιτικός στοχαστής στην Ευρωπαίκή ιστορία του πνεύματος. Στην ξυγγραφήν του συγκροτείται για πρώτη φορά μια μορφή πολιτικού-ιστορικού στοχασμού που υπερβαίνει το χρονικό πλαίσιο της εποχής. Διότι ο ιστορικός μπόρεσε να συνειδητοποιήσει το πεπρωμένο της πόλης του ως κάτι γενικότερο και θέλησε να δώσει ένα κλειδί για βαθύτερη κατανόηση των γεγονότων και των καταστάσεων που τα πλαισίωναν. Προσπαθεί να συλλάβει την ιστορική αλήθεια για να την καταστήσει εργαλείο στα χέρια κάθε μελλοντικού πολιτικού που θα έχει τη βούληση να την μετουσιώσει σε ορθή πολιτική πράξη και να αποφύγει τα λάθη που διέπραξαν οι πολιτικοί του δικού του καιρού. Περιγράφει το παρόν έχοντας στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον και με αυτό το πρίσμα χαρακτηρίζει το ιστορικό έργο του ως απόκτημα παντοτινό, κτήμα ες αεί."
Παρατίθενται δύο αποσπάσματα από το Εισαγωγικό σημείωμα στην Πολιτεία του Πλάτωνος και από αυτό στην Ιστορία του Θουκυδίδη:
"[…] Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η συμμετρία του όλου, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει η οντολογική-μεταφυσική θεώρηση με κορωνίδα την ιδέα του Αγαθού, από την οποία εξακτινώνονται οι τρεις αριστουργηματικές αλληγορικές εικόνες του ήλιου, της γραμμής και του σπηλαίου, πλαισιωμένες από την εικόνα μιας ιδανικής κοινότητας: της αρίστης πόλεως της δικαιοσύνης, ενώ στα δύο άκρα του σχεδιάσματος διαγράφονται τα αχνά περιγράμματα του Επέκεινα: στο ένα άκρο με τα λόγια του Κέφαλου για τους μύθους περί των εν Άιδου, στο άλλο με τον μεγάλο εσχατολογικό μύθο του Ηρός για τη μοίρα της ψυχής στον Άλλο Κόσμο."
"Ο Θουκυδίδης δεν είναι μόνον ο πρώτος κριτικός ιστορικός αλλά συγχρόνως και ο πρώτος συνειδητός πολιτικός στοχαστής στην Ευρωπαίκή ιστορία του πνεύματος. Στην ξυγγραφήν του συγκροτείται για πρώτη φορά μια μορφή πολιτικού-ιστορικού στοχασμού που υπερβαίνει το χρονικό πλαίσιο της εποχής. Διότι ο ιστορικός μπόρεσε να συνειδητοποιήσει το πεπρωμένο της πόλης του ως κάτι γενικότερο και θέλησε να δώσει ένα κλειδί για βαθύτερη κατανόηση των γεγονότων και των καταστάσεων που τα πλαισίωναν. Προσπαθεί να συλλάβει την ιστορική αλήθεια για να την καταστήσει εργαλείο στα χέρια κάθε μελλοντικού πολιτικού που θα έχει τη βούληση να την μετουσιώσει σε ορθή πολιτική πράξη και να αποφύγει τα λάθη που διέπραξαν οι πολιτικοί του δικού του καιρού. Περιγράφει το παρόν έχοντας στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον και με αυτό το πρίσμα χαρακτηρίζει το ιστορικό έργο του ως απόκτημα παντοτινό, κτήμα ες αεί."
ΜΙΚΡΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΟ ΠΣΠΑΑπό το πειραματικό πέρασαν: Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Χρήστος Δένδιας. Πώς έγραφαν;Απολαύστε τους!